december 2021
Als ouders van een kind dat zich aandient in de genderkliniek zijn wij van start gegaan met het project ‘Cry for Recognition’. Aan ons project is een weg voorafgegaan van ongeloof en verontwaardiging, hoe jonge mensen met genderdysforie eenzijdig worden bevestigd en begeleid naar een transitie toe. Dit gebeurt zonder ernstig onderzoek en zonder dat het verhaal van ouders, die hun kind beter kennen dan wie ook, er toe doet. Vanuit deze geïsoleerdheid en bezorgdheid om ons kind, konden we niet langer toezien, en zijn we op zoek gegaan naar informatie. Om onze bekommernis zichtbaar te maken, vermelden we in een notendop de belangrijkste gevoeligheden.
De genderkliniek in het UZ Gent beroept zich op de ‘Standards of Care‘ (SOCv7) van het WPATH (World Professional Association for Transgender Health). Deze richtlijnen zijn verouderd en gebaseerd op uiterst beperkt onderzoek – hun begeleiding is slordig en niet van toepassing op de huidige generatie tieners, adolescenten en jong volwassen die zich nu hoofdzakelijk aandienen in genderklinieken.
Van deze jonge mensen is geweten dat de overgrote meerderheid hulp nodig hadden voor andere psychische problemen dan genderdysforie. Lichtzinnig wordt aangenomen dat genderdysforie aan de basis ligt, wat de weg opent naar de invasieve en onomkeerbare behandeling met operaties op gezonde lichaamsdelen en het levenslang medicaliseren. Niettemin is geweten dat het toedienen van puberteitsblokkers en crosshormonen ernstige risico’s inhouden. Bovendien is er geen bewijs dat er op lange termijn enig voordeel is in termen van geestelijke gezondheid of suïcidaliteit.
Het aantal mensen met spijt, de zogenaamde detransitioners kunnen niet langer ontkend worden. Het positieve verhaal van de gelukkige transpersonen, zoals de media ons laat zien, wordt steeds meer overschaduwd door mensen met spijt. Een blik op Reddit/detrans laat ons inkijken in de ontgoocheling, het verdriet en de wanhoop van deze mensen. Post Trans opgericht door o.a. de Belgische detransitioner Elie, heeft een prachtige brochure uitgegeven met getuigenissen, die laten zien dat de oplossing eerst moet gezocht worden in zelfaanvaarding.
Willen we als ouders dat onze kinderen de zorg krijgen die ze nodig hebben, dan wordt het hoog tijd dat het debat rond transgenderisme wordt verbreed. Door het eenzijdig te hebben over discriminatie, worden kritische vragen niet gesteld, en bevestigen we onze kinderen in hun zelfverklarende identiteit en begeleiden hen zo naar een medische transitie. Paradoxaal genoeg maken we van hen juist slachtoffers!
Het zou fijn zijn om elkaar te vinden is onze gemeenschappelijke bekommernis. Vanuit jullie ervaring kunnen jullie een steun voor ons zijn. We kijken alvast uit om iets van jullie te vernemen.
Vele mens wanen zichzelf God, kunnen niet meer omgaan met een biologische realiteit ons gegeven door God. En daar zouden we enorm dankbaar voor moeten zijn. Maar ‘dank u’ zeggen is op dit moment niet meer in de mode. En toch zullen we daar naartoe gaan.
Laat ons denken aan het verhaal van Ikaros die tot de zon wou vliegen, het verhaal van de toren van Babel, aan het verhaal van de rattenvanger van Hameln en er zullen nog zo’n verhalen zijn waar ik nu niet op kan komen.
Al loopt de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel. Als christen mens kunnen we daar op vertrouwen. Het feest van Kerstmis toont ons dat zelfs in het donkerste van de nacht er hoop op Liefde geboren wordt. Dat is mijn geloof.