Wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Moeten klinische seksuologen erkend worden?

7 augustus 2019, Comité Bezorgde Ouders

Nathalie Muylle van CD&V dringt aan op de erkenning van de klinische seksuoloog als geestelijk gezondheidsberoep op basis van een duidelijk competentieprofiel inclusief heldere criteria. Mensen moeten kwaliteitsvolle en door de wetenschap ondersteunde zorg krijgen (Bron >>).

Op het facebookprofiel van de seksuoloog Wim Slabbinck vindt u ook het wetsvoorstel van Nathalie Muylle. Wim Slabbinck vraagt tevens van de overheid subsidiëring, terugbetaling voor zijn cliënten.

Op zijn website ‘Charlie Magazine’ waar u artikelen vindt van hem, stelt hij zich voor als volgt: ‘Wim strijdt voor seksuele emancipatie, het recht op seks en betere seksuele en relationele educatie, voor ons allemaal.’ Wat houdt dit in?

In het artikel in de krant van West-Vlaanderen: Seksuoloog Wim Slabbinck: “Feminist geworden door het Sint-Andreaslyceum”, las ik het volgende (Bron >>) :

‘Ik krijg veel vragen over de aard van relaties. Kies je voor monogamie of een poly-amoureuze relatie, met meerdere partners op hetzelfde moment?” “Ik zie veel mensen stiekem vreemd gaan. Is het dan niet beter om met wederzijds respect de condities van je relatie te bespreken en in vertrouwen te kiezen voor een meer open relatie?”‘

Via nl.wikipedia.org

De jonge moderne seksuologen die meevaren met de politiek correcte wind, gebrainwasht tijdens hun studies, noemen dit seksuele emancipatie. Een seksuoloog verliest zijn geloofwaardigheid wanneer het niet meer gaat over wetenschap, maar over opinies. Die worden door het WHO (World Health Organisation) vastgelegd en dat is evangelie. Jonge seksuologen die dit pad volgen, halen makkelijk de media, want dit is de politiek correcte opinie die men moet volgen en verspreiden. Tegenspraak zal de media niet halen.

De seksuele gezondheid, seksuele rechten van de mens, van het kind, van de mindervaliden, dat is het nieuwe credo. WHO definieert seksuele gezondheid onder andere als volgt: “Seksuele gezondheid vereist ook het mogen en kunnen aangaan van plezierige en veilige seksuele ervaringen; zonder dwang, discriminatie en geweld. Om seksuele gezondheid te bereiken en te behouden, moeten de seksuele rechten van alle personen worden gerespecteerd, beschermd en gerealiseerd (Bron >>).”
En daarom zijn poly-amoureuze relaties legitiem. Als uw partner niet kan voldoen aan uw seksuele rechten, plezierige en veilige seksuele ervaringen, dan kan u met goedkeuring van uw partner dit bij een andere partner halen. Want seks is een basisbehoefte geworden, net als eten en drinken! Is er geen gezond, normaal leven mogelijk zonder seks? Hoeveel singles hebben geen seks? Of is er wegens ziekte of ouderdom geen seks mogelijk. Leiden zij dan geen volwaardig leven?

Hier nog een volledig artikel dat gaat over het goedpraten van poly-amoreuze relaties door Wim Slabbinck (Bron >>). “We voelen ons allemaal wel eens aangetrokken tot een collega, vriend of kennis – ook als we al een relatie hebben. Toch houden we ons meestal strikt aan één seksuele partner. Dat doen we zo omdat we vermoeden dat andere relatievormen niet kunnen werken. Maar klopt dat wel?

Via nl.wikipedia.org

Waarom we denken dat open relaties niet werken. Of we gelukkig kunnen zijn in een relatie, hangt dus niet zozeer af van het type van de relatie, maar wél van de compatibiliteit tussen onze persoonlijkheidskenmerken en ons relatietype.“ Dit heet dan het emanciperen van relaties.

Hier wordt niet gesproken over de vrucht van trouw binnen je relatie, over het aanvaarden van elkaars zwakke en sterke kanten, over het belang van een stabiel veilig nest voor de kinderen. Eigen ‘plezierige ervaringen’ buitenshuis krijgen hier blijkbaar voorrang. Dit opent de deur voor casual seks, partnerruil, groepsseks, … Dat is zogezegd goed voor de seksuele gezondheid. Binnen een vaste relatie is er geen gevaar voor soa’s. Wanneer men meerdere partners heeft moet men zich beschermen tegen soa’s, allemaal interventies die het niet zo plezierig maken en de seksuele gezondheid niet bevorderen. Het gevolg in ruimer verband is dat er hoe langer hoe meer relatiebreuken en gebroken gezinnen zijn, waaronder vooral de kinderen lijden.

De overheid moet de relaties ondersteunen op diverse vlakken. Gezinnen zijn de hoekstenen van de maatschappij. Gezonde gezinnen brengen gezonde evenwichtige kinderen voort. Daarbij is een goede warme relatie van het koppel van essentieel belang. Het welzijn van het koppel zal zijn uitstraling hebben op het gezin. Een veilig nest waar de ouder-kindhechting goed verloopt zal veel problemen besparen op latere leeftijd en komt onze samenleving ten goede.

*Het recht op betere seksuele en relationele educatie is nog een doelstelling van Wim Slabbinck. Men vindt in zijn artikel een pleidooi voor porno en meer ‘seksles’ op school. Waarom worden ouders niet aangemoedigd om hier meer over te praten met hun kinderen en worden er geen handvatten meegegeven? Omdat men graag de libertaire seksuele opvoeding doordrukt op school waarbij de ouders monddood worden gemaakt? In de scholen worden de kinderen reeds vanaf de laatste jaren van de lagere school gebrainwasht, voorbereid om seksueel actief te worden en losgeweekt van hun ouders. Kussen moet kunnen vanaf 10 jaar, experimenteren met seks vanaf 14 jaar, porno kan geen kwaad als je maar weet dat het in het echt er anders aan toe gaat, sexting is spannend, casual seks, een onenightstand moet kunnen. Dat is de seksuele educatie die onze moderne seksuologen met diverse diploma’s ons bijbrengen. Sensoa, de erkende en gesubsidieerde organisatie door de Vlaamse overheid met zogezegd veel expertise legt alles haarfijn uit.
Hoe langer hoe meer komt men wereldwijd terug van het promoten van porno, omdat het de seksuele gezondheid van het individu niet ten goede komt en de volksgezondheid schade toebrengt (Bron >>). Maar in Vlaanderen is er geen vuiltje aan de lucht.

*In hetzelfde artikel in de krant van West-Vlaanderen vinden we nog een pleidooi van Wim Slabbinck om de (gezonde) schaamte voor je eigen lichaam te doorbreken, dit zou bevrijdend werken. “Ik geef de mensen die het moeilijk hebben met hun eigen lijf de raad om naar de sauna, een naturistenstrand of -camping te gaan. ” Een gezonde terughoudendheid kan er echter wel voor zorgen dat je je in een gemengd gezelschap niet te gemakkelijk laat verleiden en over je grenzen gaat. Het pleidooi om je niet te schamen voor je naaktheid, komt reeds bij de kleuterseksualisering aan bod. Er worden steeds meer agressieve technieken in gezet, die op onomkeerbare wijze bij kinderen en jongeren het schaamtegevoel vernietigen, de seksuele begeertes vroegtijdig activeren en het geweten uitschakelen. (p 300, De seksuele revolutie van Gabriele Kuby).

De moderne seksuologen zijn ideologen die de mantra’ van het WHO uitbazuinen en die de stabiliteit van onze jongeren en het gezin in gevaar brengen. Dus verdienen zij geen erkenning. In plaats hiervan zouden ze moeten de gevolgen van dergelijke mantra’s onder de loep nemen, in kaart brengen en een kosten-batenanalyse opmaken. Dan zal men misschien wat voorzichtiger omgaan met de seksuele rechten en emancipatie en wat meer denken aan het algemeen welzijn.